Tytuł: Stwardnienie rozsiane
Rok: 2019
Format: 15.0x23.0cm
Stron: 464
ISBN: 9788320059274
„Stwardnienie rozsiane. Od chemokin do przeciwciał monoklonalnych” pod redakcją dr. Roberta Bonka to podsumowanie najnowszej wiedzy dotyczącej MS (ang. multiple sclerosis), powszechnie znanej jako SM (łac. sclerosis multiplex).
Ostatnie dwadzieścia lat w neurologii to dynamiczny rozwój metod diagnostycznych, badań nad chorobą i terapii chorób neuroimmunologicznych.
Diagnostyka i leczenie stwardnienia rozsianego wciąż pozostaje jednak wyzwaniem. Od 2001 r. kryteria rozpoznania modyfikowano już trzykrotnie, a oprócz standardowych metod obrazowania pojawiają się nowe techniki, pozwalające np. na ocenę wolumetrii mózgu. Coraz większe znaczenie ma badanie spektralnej optycznej koherencyjnej tomografii siatkówki. Szuka się specyficznych biomarkerów, jak np. neurofilamenty. Oprócz leków hamujących rozwój choroby w ostatnich latach pojawiła się możliwość terapii rekonstytucyjnej układ immunologiczny.
Liczne badania dotyczące immunopatogenezy i prace nad kolejnymi „cząstkami” w terapii, zainteresowanie zaburzeniami funkcji poznawczych i oceną jakości życia chorych powoduje, że w najbliższych latach możemy się spodziewać nie tylko nowych danych dotyczących istoty MS, lecz może także kolejnego przełomu w leczeniu.
Każdy kolejny rok przynosi postęp w leczeniu chorych.
Ostatnie dwadzieścia lat w neurologii to dynamiczny rozwój metod diagnostycznych, badań nad chorobą i terapii chorób neuroimmunologicznych.
Diagnostyka i leczenie stwardnienia rozsianego wciąż pozostaje jednak wyzwaniem. Od 2001 r. kryteria rozpoznania modyfikowano już trzykrotnie, a oprócz standardowych metod obrazowania pojawiają się nowe techniki, pozwalające np. na ocenę wolumetrii mózgu. Coraz większe znaczenie ma badanie spektralnej optycznej koherencyjnej tomografii siatkówki. Szuka się specyficznych biomarkerów, jak np. neurofilamenty. Oprócz leków hamujących rozwój choroby w ostatnich latach pojawiła się możliwość terapii rekonstytucyjnej układ immunologiczny.
Liczne badania dotyczące immunopatogenezy i prace nad kolejnymi „cząstkami” w terapii, zainteresowanie zaburzeniami funkcji poznawczych i oceną jakości życia chorych powoduje, że w najbliższych latach możemy się spodziewać nie tylko nowych danych dotyczących istoty MS, lecz może także kolejnego przełomu w leczeniu.
Każdy kolejny rok przynosi postęp w leczeniu chorych.