Książka to intelektualna podróż śladami Donalda Winnicotta, w której klasyczne teksty psychoanalityczne zostają odczytane na nowo — z perspektywy współczesnej praktyki terapeutycznej, egzystencjalnych poszukiwań i ontologicznych pytań. Autor nie tylko przybliża idee „obiektu przejściowego”, „zdolności do bycia samemu” czy relacji psyche-soma, lecz także stawia je w kontekście tego, co dzieje się dziś w gabinecie i w psychice człowieka. To książka o odkrywaniu własnego życia, o tym, jak rodzi się język emocji, jak buduje się obecność i jak można oddać pacjentowi to, co przynosi — nie gubiąc siebie. Zakończenie w postaci „Listu do młodego pisarza” nadaje całości osobisty, niemal intymny wymiar, czyniąc z niej nie tylko podręcznik dla praktyków, ale też głęboko ludzką opowieść o stawaniu się sobą.