Tytuł: Biblioteka Chirurga Onkologa. Tom 9. Terapia CRS + HIPEC
Autor: Arkadiusz Jeziorski (red.), J. Jastrzębski (red.), Wojciech P. Polkowski (red.)
Oprawa: Miękka
Rok: 2017
Format: 156x232
Ilość stron: 256
ISBN: 9788365797247
Od Redaktora
Ostatnie dekady przyniosły duży postęp w rozumieniu mechanizmów powstawania i
rozprzestrzeniania się nowotworów. Wynaleziono i wprowadzono do leczenia wiele nowych
leków przeciwnowotworowych wpływających na mechanizmy przesyłania sygnałów w
komórce nowotworowej czy w łączeniu się ze specyficznymi receptorami obecnymi na jej
powierzchni. W leczeniu skojarzonym z zabiegami operacyjnymi obserwuje się poprawę
wyników leczenia.
Przerzuty nowotworowe do otrzewnej są uważane za bardzo niekorzystny czynnik
rokowniczy, a średnie przeżycie chorych nieleczonych lub poddanych jedynie leczeniu
objawowemu rzadko przekracza 6-12 miesięcy. Jednak pomimo obecności przerzutów
do otrzewnej u części chorych, z ograniczonym rozsiewem wewnątrzotrzewnowym i przy
braku przerzutów odległych drogą krwi, możliwe jest zastosowanie skutecznego leczenia
pozwalającego uzyskać nawet 50% 5-letnich przeżyć.
Wprowadzone przez Sugerbakera w latach 90. XX wieku skojarzone leczenie oparte
na wykonaniu radykalnych miejscowo zabiegów cytoredukcyjnych (CRS) w połączeniu z
dootrzewnową chemioterapią perfuzyjną w hipertermii (HIPEC) pozwoliło na osiągnięcie
bardzo dobrych wyników leczenia u chorych, których wcześniej kwalifikowano jedynie do
leczenia paliatywnego.
Wyniki leczenia tym sposobem zależą od wielu czynników, poczynając od odpowiedniej
kwalifikacji chorych, poprzez ocenę stopnia zaawansowania miejscowego i możliwości
wykonania zabiegu cytoredukcyjnego, odpowiednią opiekę przed-, śród- i pooperacyjną aż
do skojarzenia CRS i HIPEC z radykalną chemioterapią systemową opartą na nowoczesnych
lekach przeciwnowotworowych.
Leczenie chorych z przerzutami do otrzewnej jest trudne, czasochłonne i wymaga
dużego doświadczenia od całego zespołu medycznego. Niniejszy podręcznik ma za zadanie
przybliżenie informacji o możliwości leczenia chorych z peritonitis carcinomatosa
chirurgom, onkologom i lekarzom innych specjalności, wskazując inne drogi postępowania
terapeutycznego niż jedynie leczenie paliatywne i objawowe.
dr hab. n. med. Tomasz Jastrzębski, prof. nadzw
prof. dr hab. n. med. Wojciech Polkowski
Ostatnie dekady przyniosły duży postęp w rozumieniu mechanizmów powstawania i
rozprzestrzeniania się nowotworów. Wynaleziono i wprowadzono do leczenia wiele nowych
leków przeciwnowotworowych wpływających na mechanizmy przesyłania sygnałów w
komórce nowotworowej czy w łączeniu się ze specyficznymi receptorami obecnymi na jej
powierzchni. W leczeniu skojarzonym z zabiegami operacyjnymi obserwuje się poprawę
wyników leczenia.
Przerzuty nowotworowe do otrzewnej są uważane za bardzo niekorzystny czynnik
rokowniczy, a średnie przeżycie chorych nieleczonych lub poddanych jedynie leczeniu
objawowemu rzadko przekracza 6-12 miesięcy. Jednak pomimo obecności przerzutów
do otrzewnej u części chorych, z ograniczonym rozsiewem wewnątrzotrzewnowym i przy
braku przerzutów odległych drogą krwi, możliwe jest zastosowanie skutecznego leczenia
pozwalającego uzyskać nawet 50% 5-letnich przeżyć.
Wprowadzone przez Sugerbakera w latach 90. XX wieku skojarzone leczenie oparte
na wykonaniu radykalnych miejscowo zabiegów cytoredukcyjnych (CRS) w połączeniu z
dootrzewnową chemioterapią perfuzyjną w hipertermii (HIPEC) pozwoliło na osiągnięcie
bardzo dobrych wyników leczenia u chorych, których wcześniej kwalifikowano jedynie do
leczenia paliatywnego.
Wyniki leczenia tym sposobem zależą od wielu czynników, poczynając od odpowiedniej
kwalifikacji chorych, poprzez ocenę stopnia zaawansowania miejscowego i możliwości
wykonania zabiegu cytoredukcyjnego, odpowiednią opiekę przed-, śród- i pooperacyjną aż
do skojarzenia CRS i HIPEC z radykalną chemioterapią systemową opartą na nowoczesnych
lekach przeciwnowotworowych.
Leczenie chorych z przerzutami do otrzewnej jest trudne, czasochłonne i wymaga
dużego doświadczenia od całego zespołu medycznego. Niniejszy podręcznik ma za zadanie
przybliżenie informacji o możliwości leczenia chorych z peritonitis carcinomatosa
chirurgom, onkologom i lekarzom innych specjalności, wskazując inne drogi postępowania
terapeutycznego niż jedynie leczenie paliatywne i objawowe.
dr hab. n. med. Tomasz Jastrzębski, prof. nadzw
prof. dr hab. n. med. Wojciech Polkowski
SPIS TREŚCI:
1. Zarys historii chirurgii cytoredukcyjnej i chemioterapii perfuzyjnej w hipertermii
2. Mechanizmy przerzutowania nowotworów do otrzewnej w ujęciu patofizjologa
3. Czynniki ryzyka rozsiewu dootrzewnowego w przypadku raka żołądka oraz raka jelita grubego
4. Podstawy patomorfologiczne diagnostyki nowotworów zajmujących otrzewną
5. Zabiegi cytoredukcyjne — podstawy leczenia i technika chirurgiczna
6. Okołooperacyjne leczenie żywieniowe w zabiegach cytoredukcyjnych i dootrzewnowej chemioterapii perfuzyjnej w hipertermii
7. Powikłania po zabiegach cytoredukcji i dootrzewnowej chemioterapii w hipertermii
8. Aspekty anestezjologiczne znieczulenia pacjenta do zabiegu cytoredukcji
9. Rola badań obrazowych w diagnostyce i kwalifikacji do leczenia nowotworów
10. Przerzuty do otrzewnej — klasyfikacje kliniczne i kwalifikacja do zabiegu
11. Dootrzewnowa chemioterapia perfuzyjna w hipertermii — technika i podstawy merytoryczne procedury
12. Przerzuty do otrzewnej raka jelita grubego
13. Zabieg cytoredukcyjny w połączeniu z dootrzewnową chemioterapią perfuzyjną w hipertermii w leczeniu przerzutów raka żołądka
14. Zabieg cytoredukcyjny w połączeniu z dootrzewnową chemioterapią perfuzyjną w hipertermii w leczeniu śluzaka rzekomego otrzewnej
15. Rozlany złośliwy międzybłoniak otrzewnej
16. Leczenie chirurgiczne wznowy raka jajnika w aspekcie zastosowania dootrzewnowej chemioterapii perfuzyjnej w hipertermii
17. Chirurgia cytoredukcyjna w połączeniu z dootrzewnową chemioterapią perfuzyjną w hipertermii w leczeniu przerzutów do otrzewnej mięsaków, raka jelita cienkiego oraz innych rzadkich nowotworów
18. Rola laparoskopii w chirurgii cytoredukcyjnej
19. Chirurgia cytoredukcyjna w połączeniu z dootrzewnową chemioterapią perfuzyjną w hipertermii w leczeniu dzieci
20. Bezpieczeństwo personelu medycznego biorącego udział w procedurze dootrzewnowej chemioterapii perfuzyjnej w hipertermii
21. Badania podstawowe, przedkliniczne i kliniczne a rozwój techniki chirurgii cytoredukcyjnej połączonej z chemioterapią dootrzewnową w hipertermii